Liefde is de baas

27-09-2025

Liefde is de baas

Op YouTube heb ik een concert van Pink Floyd aanstaan. M’n vrouw en drie dochters liggen op bed. Ik zit op de bank en lees ‘Liefde is de baas’ van Typhoon. Of eigenlijk, van Glenn de Randamie. Want Typhoon is slechts een artiestennaam. In ‘Liefde is de baas’ leer ik Glenn kennen. Het voelt alsof we avonden achter elkaar samen aan de keukentafel zitten. Fles wijn opengetrokken. Tijd voor het echte gesprek.

De eerste keer dat Glenn en ik contact hadden, was via LinkedIn. Via via hoorde ik dat hij in een podcast had verteld dat hij het boek ‘Inclusief leiderschap’, dat ik samen met Ugur Ozcan schreef, had gelezen. Glenn had ons boek gebruikt ter voorbereiding op een theatertour die hij met Jitske Kramer zou starten over diversiteit en inclusie. Omdat we blijkbaar dezelfde passie deelden, zocht ik contact met Glenn. Brothers in arms.

Naast mijn werk als spreker en trainer over onder andere dienend en inclusief leiderschap, ben ik ook storyteller bij International Justice Mission (IJM), een organisatie die strijdt tegen slavernij en mensenhandel (www.ijmnl.org). Met IJM organiseerde ik afgelopen jaar het eerste IJM Leiderschapsevent, met topsprekers als Jitske Kramer, Ben Tiggelaar en Remco Claassen. Omdat deelnemers vroegen om een vervolg, besloten we voor een tweede editie te gaan. En daarom benaderde ik direct Glenn. Het verhaal dat hij deelt in zijn boek ‘Liefde is de baas’ smeekt er wat mij betreft om met zoveel mogelijk mensen gedeeld te worden. Glenn zei in ons eerste gesprek meteen toe pro deo - dus zonder een factuur te sturen - een keynote te willen geven. Held!
 

Authentiek verhaal
Terug naar zijn boek. Waarom ik zo onder de indruk raakte van Glenns verhaal. En waarom ik vond dat hij moest spreken op het IJM Leiderschapsevent. In een paar woorden: ‘Liefde is de baas’ is een aangrijpend, authentiek verhaal. Ik heb niets met boeken waarin denkers zichzelf profileren als de held van hun eigen verhaal. Ik geloof in echtheid, authenticiteit, kwetsbaarheid. En precies dat lees ik in Glenns boek.

Zo vertelt hij hoe hij zich als kind voortdurend anders voelde: ‘Ik wist van jongs af aan hoe ik de vrede kon bewaren, maar niet goed hoe ik die zelf kon ervaren. Het leek alsof er altijd een deel van me aan het performen was.’
Daar begint zijn reis. Niet een reis naar succes, awards of het podium. Maar een veel moeilijkere reis: die naar binnen. Naar zijn ware zelf. Naar de kleine Glenn. Naar het jongetje dat zich moest aanpassen, omdat hij dacht dat dat de enige manier was om liefde te ontvangen.

In zijn boek duikt Glenn diep zijn verleden in. Naar zijn familiegeschiedenis. Naar de koloniale sporen die dwars door zijn roots lopen. En naar het slavernijverleden van zijn voorouders in Suriname. ‘Ik begon te begrijpen dat het verdriet in mijn familie niet alleen persoonlijk was, maar ook collectief. In ons bloed zat een verhaal dat veel ouder was dan ikzelf.’
 

Geloof
Naast zijn roots schrijft Glenn openhartig over zijn geloof. Of beter gezegd: zijn zoektocht daarin. Een zoektocht waarin hij zich soms gedragen voelde, maar ook vaak verloren. ‘God was mijn veilige haven, maar ook mijn grootste frustratie. Want hoe kon ik geloven in een God die zoveel pijn toestond?’
Ik herken me in zijn geloof in God, die hij lange tijd ‘Lieve, Lieve’ noemde, én in zijn worsteling met de kerk. In plaats van een plek die iedereen verwelkomde, zag Glenn een kerk die mensen buitensloot. ‘Thuiskomen in de kerk was niet voor iedereen. Je bent toch niet thuis als je niet jezelf kunt zijn? Wanneer je je voortdurend volgens bepaalde regels en normen moet gedragen, ben je enkel op visite. Ik was klaar met exclusie. Daarvoor hoefde ik immers niet naar de kerk te gaan, uitsluiting was er in het gewone leven al. […] Bij God had ik mij altijd thuis gevoeld. Maar steeds als andere mensen of instituties zich met onze relatie bemoeiden, werd de verbinding troebel.’

Het grootste obstakel dat Glenn moest overwinnen, zat echter in hemzelf. Zijn neiging tot pleasen. Zijn angst om niet genoeg te zijn. Zijn vermoeidheid van altijd maar sterk moeten zijn. ‘Ik kon niet meer. Mijn lichaam schreeuwde stop, maar mijn hoofd wilde door. Want wat zouden mensen zeggen als ik er even tussenuit ging?’
Juist in dat moment van breken ontstond er ruimte voor iets nieuws. Voor echtheid. Voor heling. Voor overgave.

En nu zit ik daar dus op de bank. Pink Floyd nog steeds op de achtergrond. Boek in mijn handen. Mijn avond met Glenn.

Ik kan niet wachten op het moment dat Glenn zijn verhaal zal delen op het IJM Leiderschapsevent. Want in een wereld waar leiderschap te vaak draait om profileren, presteren en jezelf verkopen, laat Glenn iets heel anders zien. Hij laat zien dat je mag leiden vanuit liefde. Vanuit pijn. Vanuit kracht. En vanuit kwetsbaarheid.

Dank voor dit mooie boek, Glenn. Lobi da basi.

Alles is liefde
Glenn de Randamie
 

Koop het boek hier